Voor mij is het inmiddels negen jaar geleden dat ik mijn laatste Poolse School dag heb gehad. Voor mijn broertje en zusje is het nog volop realiteit. Één keer in de twee weken op zaterdag zie ik ze met enthousiasme naar de Poolse School vertrekken, de school waar ik ooit op zaterdag voor op stond. Nu blijf ik liever liggen, blij dat ik kan uitslapen.
De Vereniging Poolse School bestaat nu ruim 15 jaar en ik was ongeveer 7 jaar toen ik er voor het eerst heen ging. Toen ik op mijn twaalfde naar de middelbare school ging, ben ik ermee gestopt, maar ik ga soms nog wel even langs om te kijken hoe het is. Het is zeker veranderd, maar toch blijft er altijd die sfeer die er toen ook was.
Mijn moeder die uit Polen komt heeft mij tweetalig opgevoed.
De Poolse School was voor mij perfect om me in die taal verder te ontwikkelen. De lesjes zijn er om de kinderen de Poolse geschiedenis en achtergrond bij te brengen en om de cultuur en gebruiken beter te leren kennen. Maar omdat er altijd een leuke ondertoon in deze “lesjes” zit, kan je ze niet echt als les beschouwen. De gezelligheid was belangrijk en dat is het nog steeds.
Wat ik zo leuk vind aan de Poolse School, is dat het veel aandacht besteedt aan de Poolse rituelen die ook in Polen zelf worden uitgevoerd. Zoals de traditie Marzanna in maart.
Bij deze traditie wordt er een pop van bijvoorbeeld stro gemaakt en in brand gestoken terwijl ze door water, bijvoorbeeld van een rivier, wordt weggevoerd.
De pop staat dan voor de winter en de ellende die dit seizoen vroeger met zich meebracht. Zo werd de winter dan “weggejaagd” en was de lente vrij om te komen.
Wij hadden dan een grote bak met water, legden daar een pop van stro in die dan in brand werd gestoken. Ook Kerst wordt mooi gevierd, net als Pasen. En dan is er nog het Poolse eten. Dát is pas lekker. Bij iedere speciale gelegenheid nemen de mensen van thuis iets zelfgemaakts mee wat je normaal alleen in Polen kan kopen. Je hebt dan de lange eettafel waar iedereen zijn zelfgemaakte hapje kan neerzetten.
Wat ik zo leuk vind aan de Poolse School is dat je kunt zien hoe de Polen, hun Nederlandse partners en kinderen met elkaar omgaan, het plezier dar er wordt beleefd. De Poolse mannen en vrouwen die dan lekker in hun eigen taal met elkaar kunnen praten. De partners die in het begin wat onwennig nog contact zoeken met Nederlanders worden gewoon in de Poolse cultuur opgenomen. Ikzelf heb dat heel sterk, ik ben er trots op Pools te kunnen spreken en deel te mogen uitmaken van deze cultuur.
Daarom hoop ik ook dat de Poolse School nog lang blijft bestaan, gewoon om het te laten zijn zoals het nu is.
Nina Goedknegt, 21
Leerling van Poolse School in Nijmegen 1998-2003
